PATRON DERTLİ İŞÇİ DERTLİ / THE EMPLOYER IS TROUBLED, THE WORKER IS TROUBLED

 

PATRON  DERTLİ  İŞÇİ  DERTLİ

 

                                                                                                Yazan: Doç. Dr. Hüseyin GÜL

 

Hayatınızda hiç patron oldunuz mu?..

Ben oldum bu yıl…

 

Dolu vursa da kayısı bahçemize…

Tuttu meyveler bir miktar ilk kez…

 

İşçi aradım kayısı meyvesini gün kurusu yapabilecek…

Buldum güç bela da olsa sonunda otuz beş işçi…

 

Çok fazla aşamalardan geçiyor olgunlaşan kayısı meyvelerini gün kurusu yapabilmek için:..

 

Ağacı silkeleme…

Dipten meyveleri tek tek elle toplama…

Toplanılanları kasalara yerleştirme…

Kasaları römorka yükleme…

Traktörle sergen yerine römorka yüklenen kasaları götürüp indirme…

Sergen yerinde profesyonel işçilerce meyvelerin filelere serilerek güneşe verilmesi…

Üç ya da dört gün sonra kulak memesi kıvamına gelen meyvelerin filelerden alınarak tekrar kasalara doldurulması…

Bekletilmeden kasaların profesyonel işçilerce çekirdeğin meyveden çıkartılması için tevzi edilmesi…

Çekirdekten ayrıştırılan meyvenin kasalara yeniden konulup römorka yüklenerek traktörle sergen yerine fileler üzerine bir kez daha kurutulmak üzere serilmesi…

Üç ya da dört gün süreyle fileler üzerinde meyvelerin güneşte bekletilmesi…

Olası yağmur durumunda her filenin başucunda yastık biçiminde fileyi kapatacak uzunlukta rulo halde bir naylonun hazır bekletilmesi…

Sergen yerinde güneşte kurutulan meyvelerin yeniden toplanarak kasalara doldurulması ve römorka yüklenip traktörle depoya taşınıp yerleştirilmesi…

Bitmedi süreç…

Meyveden çıkarılan çekirdeklerin ayrı bir yerde toplatılıp kurutulması…

Ayıklanan ıskarta kayısılarının ayrı bir yere konulması…

 

Evet…

Özetle, sırasıyla işlem basamakları süreci böyle…

Kolay değil tek bir kayısı tanesinin gün kurusuna dönüştürülmesi süreci… …

 

Tam bir profesyonel ekip çalışmasını gerektiriyor tüm bu işlem basamakları süreci…

 

İki grup halinde Malatya’dan geliyordu işçilerim…

Otuz beş işçi…

Otuzu kadın, beşi ise erkek idi…

 

İşçi başına günlük: 1.200.-₺ yevmiye ile anlaştık…

 

İşçinin 1 günlük yevmiyesi: 800.-₺

İşçi başı çavuşunun yevmiyesi: İşçi başına: 100.-₺

Servis şoförü işçi başına: 300.-₺

 

Önceden hazırlamıştım işçilerimin rahat çalışabilmeleri için gerekli çalışma koşullarını…

 

Yer yer dertlerini, sorunlarını paylaşıyorlardı işçilerim benimle…

 

Paylaşmak istiyorum gerçek kişi isimlerini vermeden…

Mahlas kullanacağım bu yüzden…

 

-ZERİFE: On altı yaşındayım. Ortaokulu terk ettim. Babam on yıldan beri cezaevinde. On altı yıl daha cezası var. İki erkek ağabeyim var. Onlar da cezaevinde. Ben ve annem bu mevsimde kayısı işinde çalışarak geçimimizi temin etmeye çalışıyoruz. Ev temizliklerine de gidiyoruz annemle. Altı Şubat Depreminde sağ olarak kurtulduk. Şimdi bir konteynerde annemle birlikte yaşıyoruz…

 

-MEDİNE: Ben yirmi iki yaşında bir çocuk sahibi anneyim. İlkokul mezunuyum. Kızımı buraya getirmedim. Kayın validem bakıyor gün içinde burada çalıştığımdan dolayı. Akşamleyin eve gittiğimde çok özlemiş oluyor beni çocuğum. Kocam cezaevinde. Sosyal medya aracılığı ile evlilik yaptım. Kocamın suça eğilimli olduğunu evlendikten sonra öğrenebildim. Ben, çocuğum ve kayın validem birlikte Malatya’da kirada kalıyoruz…

 

-HİRA: Suriyeliyim. On beş yaşındayım. On yıl oldu Suriye’den Türkiye’ye geleli. Ben, ablam, annem ve babam kayısı sezonu boyunca kayısı işçisi olarak çalışıyoruz. Ben ve ablam Türkçeyi burada öğrendik. Ancak annem ve babam Türkçe konuşmayı bilmiyor. Ablamla birlikte Malatya’da aynı lisede okuyoruz. Geçici işlerde çalışarak geçimimizi sağlamaya çalışıyoruz. Suriye’ye dönmeyi düşünmüyoruz. Arkadaş ve komşularımıza alıştık, onları seviyoruz. Türkiye’yi çok seviyoruz..

 

-CEMAİL: Ben kırk beş. Suriye… Ben Türkçe yok. Benim isnani (iki) kızım… Çalışmak… Kayısı. Sen teşekkür… Bura Türkiye… Çok güzel… Suriye savaş… Ehlen ve sehlen (Hoş geldin)…

 

-YASEMİN: Kırk yaşındayım. Kocam cezaevinde. Yedi ve on yaşlarında iki oğlan çocuğumla birlikte yaşıyorum. Kocamın cezası belli değil. Ne olacağımız belli değil. Geleceğimiz belirsiz. Kirada oturuyorum çocuklarımla…

 

-BAHAR: Otuz beş yaşındayım. İlkokul mezunuyum. Köyde yaşamak hele de kadın olmak çok zor. Evlendim, ayrıldım. Çocuğum yok. Babam ve kardeşlerimle birlikte köyde yaşıyoruz…

 

-PELİN: Yirmi beş yaşında üniversite mezunuyum. Eğitim fakültesini bitirdim. Atanamadım. Şimdi annemle birlikte geçici işlerde çalışarak geçimimizi sağlıyoruz…

 

-DİLAN: Üniversite mezunuyum. Yirmi altı yaşındayım. İş bulamadım. Annemle burada olduğu gibi mevsimlik işçi olarak çalışıyorum. Nereye kadar böyle olacak, bilemiyorum. Geleceğimiz belirsiz…

 

-KADER: Aslen Batmanlıyım. İki kız kardeşiz. Malatya’ya geldik yıllar önce. Lise son sınıfta okuyorum. Kız kardeşim, ben ve annem geçici mevsimlik işlerde çalışıyoruz. Geçimimizi böylelikle sağlayabiliyoruz. Başkaca bir gelirimiz yok. Babamın da sürekliliği olan bir hastalığı var ve çalışamıyor…

 

-ABUZER: Servis şoförüyüm. Kırk beş yaşındayım. Başımda çok olay geçti. Bunlardan birisini anlatayım: Geçen yıl bir bahçe sahibi ile yirmi işçi konusunda anlaştık. Bir hafta boyunca her gün yirmi işçi götürdüm. En son gittiğim gün bahçe sahibini göremedim. Aradım, telefonu kapalı idi. Bahçede topladığımız kayısılar ve kasalar da yoktu ortalıkta… Sonra bitişik komşu bahçe sahiplerine sordum soruşturdum bahçe sahibini. Bahçenin asıl sahibi Almanya’da dediler… Meğer bahçenin sahibinin Almanya’da olduğunu bilen bir dolandırıcı; hem bahçe sahibini, hem de beni dolandırmış oldu böylece. Neticede yirmi işçinin bir haftalık ücretlerini ödeyebilmek için sıfır aldığım arabamı satmak zorunda kaldım. Çok zorda olduğumu duyan dost ve akrabalarımın yardımıyla şimdi kullandığım arabayı satın alabildim. Yine de borçluyum. Borçlarımı ödemeye çalışıyorum servis işi yaparak. Bundan sonra daha dikkatli olmaya çalışıyorum dolandırılmamak için...

 

-DEVRAN: Servis şoförlüğü yapıyorum. Çok sayıda akrabam var. Buraya getirdiğim bayan işçilerinin çoğunluğu yakınlarım ve akrabalarım. Mevsimlik işçi olarak çalışıyoruz. Aynı zamanda bir ekibiz. Kayısı işi bittikten sonra Bolu, Düzce ve Sakarya illerine fındık toplamaya gideceğiz. Kışın ise Mersin ve Adana’ya mevsimlik işçi olarak gidiyoruz. Yerleşim yerimiz Malatya…

 

Çalışanlarımdan bazılarının dertleri böyleydi…

 

Peki…

Toplanan gün kurusu kayısımız ne oldu?...

 

Sattım bekletmeden…

 

Hesapladım sonrasında kazancımı:..

Satın aldığım demirbaş malzemeleri kazancım oldu: …

 

-Yirmi top sergenlik file, 250 adet kasa, on tane plastik kova ve dört top sergen naylonu…

 

‘Sermayeyi kediye yüklemek’ buna derler işte…

 

Her çiftçi gibi: “Buymuş nasip kısmet… Seneye Allah Kerimdir.” Diyorum…

 

Velhasıl patron dertli, işçi dertli…

 

Not: Bu yazının tamamı yazarın kendisine aittir… Alıntı değildir. Unvan, ismim ve soy ismim yazılmak kaydıyla paylaşılabilir…

 

THE EMPLOYER IS TROUBLED, THE WORKER IS TROUBLED

Author: Assoc. Prof. Dr. Hüseyin GÜL

Have you ever been an employer in your life? I have, this year...

Despite the hail hitting our apricot orchard, some of the fruits managed to grow for the first time.

I started looking for workers to process the apricots into dried fruits... After much effort, I finally managed to hire thirty-five workers.

The process of turning ripe apricots into dried fruits involves numerous steps:

·         Shaking the tree…

·         Picking the fruits from the ground one by one by hand…

·         Placing the collected fruits into crates…

·         Loading the crates onto a trailer…

·         Transporting the crates to the drying field by tractor…

·         Having the fruits professionally spread onto mesh sheets for sun-drying…

·         After 3-4 days, collecting the semi-dried fruits from the mesh sheets and placing them back into crates…

·         Without delay, distributing the fruits for professional workers to remove the pits…

·         Placing the pitted fruits back into crates, loading them onto a trailer, and transporting them for another round of drying…

·         Spreading the fruits onto mesh sheets again for 3-4 more days of sun-drying…

·         Keeping plastic covers nearby to protect the fruits from unexpected rain…

·         Collecting the dried fruits once again, placing them into crates, loading them onto a trailer, and transporting them to the storage facility…

The process doesn’t end here...

·         Separately drying the removed apricot pits…

·         Storing any defective apricots in a designated area…

In summary, the process involves all these steps. Turning a single apricot into a dried fruit is not an easy task.

It requires complete teamwork and professional coordination.

My workers, divided into two groups, came from Malatya. There were thirty-five workers in total: thirty women and five men.

We agreed on a daily wage of 1,200 TRY per worker:

·         800 TRY as the worker's daily wage…

·         100 TRY for the supervisor per worker…

·         300 TRY for the transportation driver per worker…

I had already prepared the necessary working conditions to ensure my workers’ comfort. From time to time, they shared their troubles and stories with me. I’d like to share these stories—using pseudonyms to protect their identities:

- ZERİFE: I’m sixteen years old. I dropped out of middle school. My father has been in prison for ten years, and he has sixteen more years to serve. I have two older brothers who are also in prison. My mother and I try to make a living by working in apricot orchards during the season. We also take cleaning jobs. We survived the February 6 earthquake and now live in a container with my mother.

- MEDİNE: I’m twenty-two years old and the mother of one child. I graduated from primary school. I didn’t bring my daughter here; my mother-in-law takes care of her while I’m working. When I return home in the evening, my child misses me a lot. My husband is in prison. We married through social media. I learned about his criminal tendencies after we got married. I live in Malatya with my daughter and mother-in-law, renting an apartment.

- HİRA: I’m Syrian, fifteen years old. It’s been ten years since we came to Turkey from Syria. My sister, parents, and I work as seasonal apricot laborers. My sister and I learned Turkish here, but my parents can’t speak it. We both attend the same high school in Malatya. We make a living through temporary jobs. We don’t plan to return to Syria. We’ve built connections with friends and neighbors here and love Turkey.

- CEMAİL: I’m forty-five years old. Syria... I don’t speak Turkish. I have two daughters. I work... apricots. Thank you... Turkey... is very nice... Syria war... Ehlen ve sehlen (Welcome)...

- YASEMİN: I’m forty years old. My husband is in prison. I live with my two sons, aged seven and ten. My husband’s sentence is uncertain. Our future is unclear. We live in a rented apartment.

- BAHAR: I’m thirty-five years old and a primary school graduate. Living in a village is tough, especially for women. I got married and then divorced. I have no children. I live in the village with my father and siblings.

- PELİN: I’m twenty-five and a university graduate. I finished the Faculty of Education but couldn’t get a teaching position. My mother and I now work temporary jobs to make ends meet.

- DİLAN: I’m twenty-six and a university graduate. I haven’t found a job. My mother and I work as seasonal laborers. I don’t know how long this will continue. Our future is uncertain.

- KADER: I’m originally from Batman. I have a younger sister. We moved to Malatya years ago. I’m in my final year of high school. My sister, mother, and I work in seasonal jobs to support ourselves. My father has a chronic illness and can’t work.

- ABUZER: I’m forty-five and a transportation driver. I’ve experienced many challenges. Let me share one: last year, I agreed to transport twenty workers for a week to an orchard. At the end of the week, I couldn’t find the orchard owner. His phone was off, and the harvested apricots and crates were gone. After asking around, I learned that the orchard owner was in Germany. Apparently, someone posing as the owner had scammed me and the workers. To pay the workers’ wages, I had to sell my newly bought car. With help from friends and family, I bought another vehicle but am still in debt. I’m now more cautious to avoid being scammed again.

- DEVRAN: I’m a transportation driver with many relatives. Most of the female workers I bring are family members. We work as seasonal laborers. After the apricot season, we’ll move to Bolu, Düzce, and Sakarya to harvest hazelnuts. In winter, we’ll go to Mersin and Adana for seasonal work. Our home base is Malatya.

Some of my workers’ troubles were like this.

So, what happened to the apricots we dried?

I sold them without delay...

I calculated my earnings afterward:

The equipment I purchased became my profit:

·         Twenty rolls of mesh sheets, 250 crates, ten plastic buckets, and four rolls of plastic covers for drying...

This is what they call "loading the capital onto the cat’s back."

Like every farmer, I say: "This was my destiny. Next year, God willing."

In conclusion, the employer is troubled, and so is the worker...

Note: This article is entirely the author’s own work and not a quotation. It may be shared as long as the author’s title, name, and surname are credited.

 

THE EMPLOYER IS TROUBLED, THE WORKER IS TROUBLED

 

Author: Assoc. Prof. Dr. Hüseyin GÜL

 

Have you ever been an employer in your life?

I have, this year...

 

Despite the hail hitting our apricot orchard, some of the fruits managed to grow for the first time.

 

I started looking for workers to process the apricots into dried fruits... After much effort, I finally managed to hire thirty-five workers.

 

The process of turning ripe apricots into dried fruits involves numerous steps:

 

- Shaking the tree…

- Picking the fruits from the ground one by one by hand…

- Placing the collected fruits into crates…

- Loading the crates onto a trailer…

- Transporting the crates to the drying field by tractor…

- Having the fruits professionally spread onto mesh sheets for sun-drying…

- After 3-4 days, collecting the semi-dried fruits from the mesh sheets and placing them back into crates…

- Without delay, distributing the fruits for professional workers to remove the pits…

- Placing the pitted fruits back into crates, loading them onto a trailer, and transporting them for another round of drying…

- Spreading the fruits onto mesh sheets again for 3-4 more days of sun-drying…

- Keeping plastic covers nearby to protect the fruits from unexpected rain…

- Collecting the dried fruits once again, placing them into crates, loading them onto a trailer, and transporting them to the storage facility…

 

The process doesn’t end here...

 

- Separately drying the removed apricot pits…

- Storing any defective apricots in a designated area…

 

In summary, the process involves all these steps. Turning a single apricot into a dried fruit is not an easy task.

 

It requires complete teamwork and professional coordination.

 

My workers, divided into two groups, came from Malatya. There were thirty-five workers in total: thirty women and five men.

 

We agreed on a daily wage of 1,200 TRY per worker:

 

- 800 TRY as the worker's daily wage…

- 100 TRY for the supervisor per worker…

- 300 TRY for the transportation driver per worker…

 

I had already prepared the necessary working conditions to ensure my workers’ comfort. From time to time, they shared their troubles and stories with me. I’d like to share these stories—using pseudonyms to protect their identities:

 

**- ZERİFE:** I’m sixteen years old. I dropped out of middle school. My father has been in prison for ten years, and he has sixteen more years to serve. I have two older brothers who are also in prison. My mother and I try to make a living by working in apricot orchards during the season. We also take cleaning jobs. We survived the February 6 earthquake and now live in a container with my mother.

 

**- MEDİNE:** I’m twenty-two years old and the mother of one child. I graduated from primary school. I didn’t bring my daughter here; my mother-in-law takes care of her while I’m working. When I return home in the evening, my child misses me a lot. My husband is in prison. We married through social media. I learned about his criminal tendencies after we got married. I live in Malatya with my daughter and mother-in-law, renting an apartment.

 

**- HİRA:** I’m Syrian, fifteen years old. It’s been ten years since we came to Turkey from Syria. My sister, parents, and I work as seasonal apricot laborers. My sister and I learned Turkish here, but my parents can’t speak it. We both attend the same high school in Malatya. We make a living through temporary jobs. We don’t plan to return to Syria. We’ve built connections with friends and neighbors here and love Turkey.

 

**- CEMAİL:** I’m forty-five years old. Syria... I don’t speak Turkish. I have two daughters. I work... apricots. Thank you... Turkey... is very nice... Syria war... Ehlen ve sehlen (Welcome)...

 

**- YASEMİN:** I’m forty years old. My husband is in prison. I live with my two sons, aged seven and ten. My husband’s sentence is uncertain. Our future is unclear. We live in a rented apartment.

 

**- BAHAR:** I’m thirty-five years old and a primary school graduate. Living in a village is tough, especially for women. I got married and then divorced. I have no children. I live in the village with my father and siblings.

 

**- PELİN:** I’m twenty-five and a university graduate. I finished the Faculty of Education but couldn’t get a teaching position. My mother and I now work temporary jobs to make ends meet.

 

**- DİLAN:** I’m twenty-six and a university graduate. I haven’t found a job. My mother and I work as seasonal laborers. I don’t know how long this will continue. Our future is uncertain.

 

**- KADER:** I’m originally from Batman. I have a younger sister. We moved to Malatya years ago. I’m in my final year of high school. My sister, mother, and I work in seasonal jobs to support ourselves. My father has a chronic illness and can’t work.

 

**- ABUZER:** I’m forty-five and a transportation driver. I’ve experienced many challenges. Let me share one: last year, I agreed to transport twenty workers for a week to an orchard. At the end of the week, I couldn’t find the orchard owner. His phone was off, and the harvested apricots and crates were gone. After asking around, I learned that the orchard owner was in Germany. Apparently, someone posing as the owner had scammed me and the workers. To pay the workers’ wages, I had to sell my newly bought car. With help from friends and family, I bought another vehicle but am still in debt. I’m now more cautious to avoid being scammed again.

 

**- DEVRAN:** I’m a transportation driver with many relatives. Most of the female workers I bring are family members. We work as seasonal laborers. After the apricot season, we’ll move to Bolu, Düzce, and Sakarya to harvest hazelnuts. In winter, we’ll go to Mersin and Adana for seasonal work. Our home base is Malatya.

 

Some of my workers’ troubles were like this.

 

So, what happened to the apricots we dried?

 

I sold them without delay...

 

I calculated my earnings afterward:

 

The equipment I purchased became my profit:

 

- Twenty rolls of mesh sheets, 250 crates, ten plastic buckets, and four rolls of plastic covers for drying...

 

This is what they call "loading the capital onto the cat’s back."

 

Like every farmer, I say: "This was my destiny. Next year, God willing."

 

In conclusion, the employer is troubled, and so is the worker...

 

**Note:** This article is entirely the author’s own work and not a quotation. It may be shared as long as the author’s title, name, and surname are credited.