KÖYÜN BEKÇİSİ: CELAL ARAS / THE VILLAGE WATCHMAN: CELAL ARAS

KÖYÜN BEKÇİSİ: CELAL ARAS 

                                                                                                Yazan: Doç. Dr. Hüseyin GÜL

Okulu açtığımın ilk haftasıydı. Okulun çevresinde çok sayıda ot yığını vardı. Okulun ve lojmanın temizliği, geç saatlere kadar yerleşme işlerini yaparken yorulmuştum.

O sıralar gaz lambasını kısık halde bırakır öyle uyurdum.  Tam o gün, gecenin ilerleyen bir saatinde uyurken kapım çalındı. Açmadım yorgunluk ve uyku sersemliğimden dolayı. Ama kapı dövülmeye devam etti. Kim olabilir bu kişi? Neden kapımı çalar gecenin şu saatinde bu adam? Diye düşündüm durdum uyku sersemliğimle birlikte…

Biraz daha bekledim. Çıkmadım yatağımdan. Kapı yumrukla iyice dövülmeye devam edince:

‘Her halde önemli bir durum var’ dedim kendi kendime. Zifiri karanlık bir gecede yarı uykulu, yarı endişeli vaziyette lojmanın dış kapısını azıcık açtım….

Açtım açmasına da kapıyı…. Bir de karanlıkta ne göreyim?!...

 Karnıma bir tüfeğin namlusu dayanmasın mı?!..

“Eyvah!”… dedim kendi kendime…

Saliseler içinde öldürüleceğimi düşündüm.

Namlunun dışında zifiri karanlık dış ortamda olan kişiyi fark edememiştim...

Biraz kendime geldiğimde, bir elinde bekçi tüfeği, diğer elinde bir testi yoğurt ve ekmek olan kişi, kalın bir sesle:

-          ‘Hocam senin köyümüze geldiğini öğrendim. Sana yiyecek bir şeyler getirdim’…. Dedi.

-          ‘Sağol Amca. Teşekkür ederim. Buyur gel’ dedim.

Yorgunluğumla birlikte kısa süreli bir şok yaşadım.

Kimdi o Gölçayır Köyünün Bekçisi?...

Bildiniz mi?..

Hemen söyleyeyim: ‘Celal Aras’ idi.

Okulun çevresinde bulunan ot yığınlarını ve diğer tehlikeli durumlara karşı köyü geceleyin uyumayarak bekleyen köy bekçisiydi ‘Celal Aras’.

Bir süre sonra yorgunluğum ve korkum kayboldu gitti. Sıcakkanlı, cana yakın, dürüst, saf ve temiz bir insandı karşımdaki Bekçi Celal.

Çay yaptım. Söyleştik, dertleştik gecenin geç saatlerine kadar.

Celal Amca, gecenin geç saatinde köye yeni gelen genç ve acemi bir öğretmene yiyecek götüreyim derken, onun ödünü patlatabileceğini ne bilsin?...

Not: Bu makalenin tamamı yazarın kendisine aittir… Alıntı bir makale değildir. Unvan, ismim ve soy ismim yazılmak kaydıyla paylaşılabilir…

THE VILLAGE WATCHMAN: CELAL ARAS
Written by: Assoc. Prof. Dr. Hüseyin GÜL

It was my first week after opening the school. All around the school, there were piles of weeds. Between cleaning the school and the teacher’s lodging and trying to settle in, I was exhausted by the late hours.

At the time, I used to sleep with the kerosene lamp dimly lit.
That very night, deep into my sleep, someone knocked at my door. I didn’t answer—too tired, half-asleep.
But the knocking didn’t stop.
“Who could it be? Who would knock on my door at this hour of the night?” I kept thinking through my drowsiness…

I waited a little longer. Still, I didn’t get out of bed.
When the knocking turned to heavy pounding, I finally thought:
“There must be something urgent going on.”
Half-asleep, half-worried, I cracked open the lodge’s outer door into the pitch-black night...

I opened it, yes... But what did I see in the darkness?

The muzzle of a rifle pressed against my stomach!

“Oh no,” I thought to myself in panic…

In that split second, I was sure I was about to be shot.

I couldn’t make out who it was in the darkness beyond the barrel.

Once I regained a bit of composure, I saw a man standing with a rifle in one hand, and in the other, a jug of yogurt and some bread.
In a deep, rough voice, he said:

“Teacher, I heard you came to our village. I brought you something to eat.”

I replied,

“Thank you, uncle. Come in, please.”

Shaken from exhaustion and fear, I was momentarily stunned.

Who was this watchman of Gölçayır Village?

Do you know?

Let me tell you: it was Celal Aras.

Celal Aras was the village watchman who stayed awake through the night to protect the village—and the school grounds—from threats like those weed piles and any other dangers.

Before long, my fatigue and fear had vanished. In front of me stood Watchman Celal, a warm-hearted, sincere, honest, and pure soul.

I made some tea. We talked. We shared stories. The night wore on with our conversation.

Uncle Celal had no idea that, in his well-meaning effort to bring food to a young and inexperienced teacher newly arrived in the village, he had nearly scared the life out of him…

---

Note: This article is entirely the author's original work. It is not a quotation or excerpt. It may be shared as long as my academic title, full name, and surname are credited.