DÖVMELİYİM ŞU DOKTORU?! (14 Mart, Tıp Bayramı)

 

 

DÖVMELİYİM  ŞU  DOKTORU?!

(14 Mart, Tıp Bayramı)

                                                                       Yazan: Doç. Dr. Hüseyin GÜL

 

Kim bilir, kaç kez gitmişizdir doktora…

Kendimiz mi sadece?

Eşimizi, çocuğumuzu, anne ya da babamızı, dede ya da ninemizi, yakınımızı, arkadaşımızı götürmedik mi doktora?...

Peki ya muayene sıramızı beklediğimizde hiç tanımadığımız kişilerle sohbet etmedik mi, tanışmadık mı, dertleşmedik mi?...

“Senin neyin var?” demedik mi beklerken sıramızı birbirimize?..

 

Şifa, çare, umut aradık doktorumuzdan…

-“İyileşebilir miyim doktorum?..”

-“Doktorum ne vakit iyileşirim?...”

-“Çaresi var mı bu hastalığımın doktorum?...”

 

Hangimiz sormadık bu soruları doktorumuza…

Dikkatle dinleriz sonrasında doktorumuzun öneri ve tavsiyelerini…

 

-“O doktor çok iyi ilgilendi benimle…”

-“Hastalığıma çareyi o doktor buldu; bu yüzden doktoruma ufak bir hediye aldım, çiçek götürdüm…”

İfadelerini çokça duymuşuzdur.

 

Ne güzel, doktora gidip şifa bulabilmek…

Sonrasında da vefalı olabilmek doktorumuza…

 

Hangi sağlık kuruluşuna gidersek gidelim… Sürekli bir koşuşturmaca, çaba ve hareketlilik var orada.

 

Oturan, ayak ayak üzerine atan bir sağlık çalışanını göremezsiniz sağlık kuruluşlarında…

Kolay mı geceden sabaha değin nöbet tutmak?

Kolay mı icapçı doktorun uykusundan bir telefonla uyandırılarak ameliyat masasına çağrılarak görev yapması?

Gecenin ilerleyen saatlerinde herkes sıcacık yuvasındayken, nöbet tutarak hastalara şifa dağıtan doktorun hizmeti yabana atılır mı?

 

Tabibim, doktorum, hekimim diyerek türküler yakmadık mı?!…

Aman Tabip... Değme Tabip Sızlıyor Yaralarım… El değme Tabip… El Çek Tabip… El Vurup Yaremi İncitme Tabip… Çifte Doktor Başucumda Dolaşır… Yüreğimden Vurdular Tabip Ne Yapsın?.. El Çek Tabip, Tabip Sen Elleme Benim Yaramı, Beni Bu Dertlere Salanı Getir… Lokman Hekim Gelse Saramaz Yaramı… Değme Tabip Değme, Yaram Çok Derin… Hekim, Doktor İstemem, Sevdiğimi Getirin… Hastane Önünde İncir Ağacı, Doktor Bulamadı Bana İlacı…

Uzar gider; doktor, tabip, hekimler üzerine yakılan türküler…

 

Hastasına umut ve güven veren, tedavi eden doktor; mutlu, huzurlu ve keyiflidir iç dünyasında…

Var mıdır insanı yaşatmaktan daha yüce bir duygu?

 

Bunca ağır ve zahmetli iş yükünün altında inim inim inleyen doktorlara uygulanan şiddete ne diyelim?..

 

Son on yılda 12 doktor iş başında öldürülmüştür. Son yedi yılda doksan bin sağlık çalışanı şiddete maruz kalmıştır. Sağlık çalışanlarının yüzde 56’sı yılda bir kez fiziksel şiddete, yüzde 50’si de sözel hakaretlere uğradığını açıklamışlardır. Fiziksel ve sözel şiddet en çok maruz kalanların birinci sırasında hastanelerin hasta polikliniklerinde, ikinci sırada ise acil servisinde çalışan doktor ve personel maruz kalmaktadır. Son yıllarda sağlık çalışanlarının intihar oranı da olabildiğince artmıştır…

 

Doktor ve diğer sağlık çalışanlarına şiddet uygulayan kişilerin ifadelerinden bazı kesitler sunalım:

-“Doktor bana yanlış ilaç verdi, sağlığım bozuldu, hastaneye doktoru dövmek için gittim, öldürmeye niyetim yoktu.”

-“Doktor beni ciddiye almadı, dövdüm.”

-“Benim istediğim ilacı yazmadı, kendi kafasına göre yazdı. Ben de doktoru dövdüm.”

-“Yazdığın ilaç ağrılarımı gidermezse, senin hakkından gelirim dedim. Başka bir şey yapmadım.”

-“Doktor, teklif ettiğim ilaçların psikiyatrik ilaçları olduğunu, yazmaya yetkisinin olmadığını söyledi. Ben de doktoru dövdüm.”

-“Hastanın yakınıyım, ilgilenmedi. Dövdüm.”

-“Abi, dövmeli şu doktoru ya. Hak ediyor ya.”

 

Şimdi de şiddete maruz kalan doktor ve diğer sağlık çalışanların ifadelerinden de bazı kesitler sunalım:

-“Beyaz kod verdim. Davalık olundu, dava süreci devam ediyordu. Başka bilgim yok.”

-“Şikâyetçi oldum, herhangi bir hukuki işlem yapılmadı.”

-“Korkudan herhangi bir şikâyette bulunmadım.”

-“Saldırıdan sonra muayenehanemi kapatıp 58 yaşında emekli oldum.”

-“Saldırganların bazıları ertelemeli maddi ceza aldı.”

 

Beyaz kod olarak nitelendirilen erken uyarı sistemi uygulaması da çözüm olmadı doktorlara uygulanan şiddette…

 

Ağır ve yorucu bir tıp eğitiminin sonucunda mezun olan doktorların okuduğu “Hipokrat Yemini” nin son ifadesi şu şekilde:

“…Tehdit ediliyor olsam bile, tıbbi bilgilerimi, insan haklarını ve bireysel özgürlüklerini çiğnemek için kullanmayacağıma”… “…Ant içerim”.

 

Bunun özce anlamı; “Bana şiddet uygulayana bile gül uzatırım” demektir.

 

Meğer ne kolaymış doktor ve sağlık çalışanlarını dövmek, sövmek ve hatta öldürmek!?

Ekonomik, siyasal ve sosyal olarak baskılanan toplumun baskılanan bireylerine evirildik özellikle içinde yaşadığımız yüzyılın ilk çeyreğinde…

Şiddete eğilimli olduk…

 

Şiddetle birlikte doktor ve sağlık çalışanlarının karşılaştığı güçlüklerin birçok nedeni sayılabilir:

-En önemli neden; ‘siyasilerin doktor ve diğer sağlık çalışanlarını küçümsemesi ve onları itibarsızlaştırılmasına ilişkin söz ve ifadelerinin toplumda karşılık görmesi’ olarak söylenebilir…

-İkinci sırada ise mevzuat ve diğer düzenlemelerle ilgili caydırıcı önlemlerin yeterli olmayışı kaynaklı olduğu ifade edilebilir.

-Ayrıca; çalışma koşulları, iş yükü yoğunluğu, aylık ve özlük hakları,  çalışma saatlerinin düzensizliği gibi önemli hususlar…

-Doktorluk mesleğinin kariyer basamaklarındaki güçlükler…

-Doktorların mesleklerini icra ederken yakalandıkları mesleki hastalıklar ile ilgili sorunlar…

 

Toplumların en önemli serveti; ‘beyin gücü’ ve ‘beyin serveti’dir.

Beyin gücü ve servetinin en önemli öğelerinden biridir doktorlarımız…

Koruyamazsak bu güç ve servetimizi yurtdışına kaçış başlar…

Nitekim son on iki yılda on beş bin doktor ülkemizden ayrıldı.

Ülkemizden ayrılmak amacıyla 2023 yılında üç bin doktor iyi hal belgesi alma başvurusunda bulunmuştur.

 

Ne çabuk unuttuk Covid-19’u?

Bu dönemde gecesini gündüzüne katarak canla başla, özveriyle çalışan doktorlarımızı kısa sürede siliverdik belleğimizde?!..

Sadece Covid-19 süresi içerisinde, Covid-19’a bağlı mesleki hastalıktan dolayı 145 doktorumuz hayatını kaybetti...

 

-Sağlığın bir sektör olarak ticarileştirilmesi, yurttaşların sağlığının ticari bir meta öğesi olarak görülmesi ise irdelenmesi gereken ayrı bir temel sorun…

 

Bu yüzden tıp doktorları: “Sağlıkta ticaret olmaz. Tüccar değil, hekimiz” söylemini haykırıyorlar…

 

Uzatmadan…

Sağlık sorunları yaşadığımızda yanı başımızda ve yakınımızda olan doktorların hakkını ve emeğini teslim edelim, saygı duyalım onlara.

 

Ne ülke içine, ne de ülke dışına sürgüne teşvik etmeyelim doktorlarımızı!..

 

“Yerin altında maden işçiliği, yerin üstünde doktorluk...”

Her ikisi de, dünyanın en zor ve hata kabul etmez iki mesleği…

 

İçtenlikle kutluyorum tüm doktorlarımızın “Tıp Bayramını…”

 

Not: Bu makalenin tamamı yazarın kendisine aittir… Alıntı bir makale değildir. Yazarın unvan, ismi ve soy ismi yazılmak kaydıyla paylaşılabilir.

 

SHOULD I BEAT THIS DOCTOR?!

(March 14 – Medicine Day)
By: Assoc. Prof. Dr. Hüseyin GÜL

Who knows how many times we've visited a doctor?

Was it only for ourselves?

Haven’t we taken our spouse, child, mother or father, grandfather or grandmother, a relative or a friend to see a doctor?

And while waiting for our turn, haven’t we struck up conversations with strangers? Shared stories, opened up our hearts?

“What's wrong with you?” — haven’t we asked each other that, while sitting in those sterile waiting rooms?

We sought healing, solutions, hope from our doctor…

– “Will I recover, doctor?”
– “Doctor, how long until I’m better?”
– “Is there a cure for this, doctor?”

Who among us hasn't asked such questions?

We listen carefully, intently, as our doctor speaks — every word a thread of hope.

– “That doctor really took good care of me…”
– “They found the cure for my illness; I even brought flowers to show my thanks…”

We’ve heard such expressions often, haven't we?

It’s a beautiful thing, to walk into a clinic in pain and walk out feeling whole…

And to remain grateful to those who make that healing possible.

No matter which hospital or clinic you walk into, there is always a flurry of movement, a constant striving, an urgent rhythm.

You will never see a healthcare worker idly sitting, legs crossed in relaxation…

Is it easy to stay awake through night shifts?

Is it easy for a doctor on call to be jolted from sleep by a phone call, rushed to the operating room?

While the world sleeps warmly in the quiet hours of night, doctors stand vigilant, offering comfort and cure — is their service to be taken lightly?

We’ve sung songs for our healers, haven’t we?

“Oh doctor, gentle doctor, don’t touch my wounds…”
“Don’t touch me, doctor… You can’t heal this pain…”
“There are two doctors circling my bedside…”
“Even Lokman the Healer couldn’t cure me…”
“I don’t want doctors, bring me my beloved…”
“There’s a fig tree in front of the hospital, but no doctor found my remedy…”

And the list goes on — ballads woven with the names of physicians, healers, and hopes…

A doctor who offers hope, who listens, who heals — such a person carries serenity in their soul.

Can there be a feeling more profound than the act of saving a life?

And yet… what can we say about the violence inflicted upon doctors, weighed down already by relentless burdens?

In the past decade, 12 doctors have been killed while on duty. Over the last seven years, 90,000 healthcare workers have suffered violence. 56% of healthcare professionals report being physically assaulted at least once a year; 50% face verbal abuse.

Most of this violence occurs in outpatient clinics and emergency departments.

And in recent years, we’ve seen a tragic rise in suicides among healthcare workers…

Let’s hear a few chilling quotes from those who committed violence:

– “The doctor gave me the wrong medicine. My health worsened. I went to the hospital to beat them up — I didn’t plan to kill them.”
– “The doctor didn’t take me seriously. I beat them.”
– “They didn’t prescribe the medicine I wanted. Gave me something else. So I hit them.”
– “I told the doctor, if this medicine doesn’t work, I’ll make you pay. That’s all I said.”
– “I suggested a drug, but the doctor said it was psychiatric and out of their scope. So I hit them.”
– “I was the patient’s relative. They didn’t care. So I beat them.”
– “Bro, someone’s gotta beat this doctor. They deserve it.”

Now let’s listen to the victims — the doctors and healthcare workers:

– “I triggered the 'White Code'. A case was opened. I don’t know what happened after.”
– “I filed a complaint. No legal action was taken.”
– “I was too afraid to report it.”
– “After the attack, I closed my private clinic and retired at 58.”
– “Some of the attackers received a suspended monetary fine.”

Even the “White Code” alert system — designed to protect healthcare workers — has failed to prevent these assaults.

At the end of their grueling education, medical students recite the Hippocratic Oath. The final line reads:

“…Even under threat, I will not use my medical knowledge to violate human rights and civil liberties… I swear.”

In essence: Even to the hand that strikes me, I offer a rose.

How easy it seems, to beat, curse, or even kill a doctor…

In the first quarter of this century, our society — pressured politically, economically, socially — has birthed individuals prone to violence.

The causes of this violence are many:

– Foremost among them: political rhetoric that belittles doctors and healthcare professionals, eroding public trust and respect.
– Secondly, weak laws and lack of deterrent legal consequences.
– Add to that: poor working conditions, heavy workloads, unfair compensation, chaotic hours…
– Barriers in career advancement…
– Occupational illnesses specific to the medical profession…

A society’s most valuable wealth is its intellectual capital.

And doctors — they are among its brightest jewels.

If we fail to protect this treasure, it will flee beyond our borders.

Indeed, in the past twelve years, 15,000 doctors have left the country.

In 2023 alone, 3,000 physicians applied for “good conduct” certificates — the first step in seeking work abroad.

Have we already forgotten COVID-19?

Have we erased from memory the image of doctors working night and day, risking their lives with tireless devotion?

During the pandemic alone, 145 doctors in Turkey lost their lives to occupational exposure to COVID-19.

Another issue that demands scrutiny is this:

Health has become a commodity. A trade. A sector.

Citizens are no longer patients — they are consumers. And their health, a product to be bought and sold.

It is for this reason that doctors cry out:

“There is no commerce in care. We are healers, not merchants.”

To end…

When we are unwell, when our loved ones suffer, it is the doctor we turn to — the doctor who stays by our side.

Let us respect them. Let us honor their sacrifices.

Let us not drive our doctors into exile — neither within our nation, nor beyond it.

"Underground, the miner… Above ground, the doctor…"

Two of the world’s most grueling, unforgiving professions — where one small error can mean the end.

With heartfelt sincerity, I celebrate all our physicians on this Medicine Day.

Note: This essay is entirely original, authored by the writer himself. It may be shared only with full attribution to the author's title, name, and surname.